Zakrzepowe zapalenie żył powierzchownych jest chorobą mniej niebezpieczną, ale bardziej bolesną niż zakrzepica żył głębokich. Mniej niebezpieczną, gdyż rzadko dochodzi do ciężkiego, zagrażającego życiu powikłania jakim jest zatorowość płucna. Bardziej bolesną, gdyż w miejscu zakrzepowego zapalenia tworzy się naciek, zaczerwienie i zwiększone ucieplenie skóry połączone ze znacznym bólem i bolesnością uciskową chorego miejsca.
Już sama nazwa wskazuje, że schemat zdarzeń w zakrzepowym zapaleniu żył powierzchownych jest inny niż w zakrzepicy żył głębokich. Najpierw dochodzi do uskodzenia, podrażnienia ściany żyły (uraz, ucisk, wkłucie dożylne, podawanie leku dożylnie itd,) co doprowadza do zapalenia i nacieku, wtórnie zaś dochodzi od powstania zakrzepu w żyle. Skutkuje to tym , że zakrzep jest od samego początku dobrze związany ze ścianą żyły i rzadko się urywa powodując niebezpieczną zatorowość płucną. Na plan pierwszy wysuwają się objawy zapalenia - zaczerwienienie skóry, zwiększone ucieplenie, twardy guz wyczuwalny dotykiem, silne miejscowe dolegliwości bólowe. Dolegliwości i wygląd miejsca dotkniętego chorobą do złudzenia przypomina zapalenie związane z zkażeniem bakteryjnym, stąd często niepotrzebnie w takich sytuacjachprzepisywane są antybiotyki. Podstawą leczenia są leki niesteriodowe, przeciwzapalne (NLPZ), które mają za zadanie ograniczyć stan zapalny i zlikwidować dolegliwości bólowe. W związku z tym, że zakrzepowe zpalenie może szerzyć się na układ żył głębokich zwykle zalecana jest również profilaktyka p-zakrzepowa najczęściej przy użyciu heparyn drobnocząsteczkowych podwawanych podskórnie w skórę brzucha (okołopępkowo). Chory sam może podawać sobie tego typu zastrzyki, gdyż są one przygotowane w postaci jednorazowych, wygodnych w użyciu ampułkostrzykawek. Miejscowo stosujemy również żele zwierające heparynę i niesteriodowe leki przeciwzapalne. NIe należy również zapominać o leczeniu uciskowym (podkolanówki, pończochy, bandeże...), które są pdstawą leczenia niewydolności żylnej.